I proszę Ja was, takie wspomnienia mam z nad morza, Kiedy byłem młody piękny i sprawny. Może nie młody ale młodszy, może nie piękny ale szczęśliwy ale na pewno sprawny. Dzisiaj to jestem już tylko sprawny inaczej jak to w nowomowie zwykło się określać. Marzy mi się jednak taki pobyt nad morzem bałtyckim. Och jak bardzo bym chciał zakosztować tego nadmorskiego klimatu i gwaru plażowego. Popatrzeć na tych uśmiechniętych ludzi i bawiące się w piasku dzieci, popatrzeć jak zgrabne dziewczyny grające w siatkówkę plażową. Zjeść smażoną rybkę w przyplażowej knajpce i patrzeć w morską dal.

Wielce dziękuję wszystkim osobom. które w różnej formie złożyły mi życzenia urodzinowe. Najwięcej było tych które wyrażały nadzieję na zdrowie. O to cały czas walczą aby te życzenia mogły się spełniać. Ja również taką nadzieja żyje  i tego zdrowia wam również wszystkim życzę, bo wiem jak ono jest cenne, ważne i kruche. Często kontaktują się ze mna  zarówno poprzez wiadomości tekstowe oraz w bezpośredniej rozmowie telefonicznej osoby cierpiące na podobne do moich schorzenia. Godzinami rozmawiam, tłumaczę, uspokajam, instruuje, wyjaśniam, ukierunkowuje, czasami nawet żartują że prowadzę terapię i psychoanalizę. Czasami to jest autentycznie nużące, bo muszę wielokrotnie powtarzać to samo, ale wiem że dzięki temu komuś mogą pomóc i dać nadzieję, wskrzesić wiarę, zaangażować do działania. To mnie cieszy gdy mogą komuś chociaż w ten sposób pomóc. Chcę mu podarować czas . W tym zabieganym świecie często zapominamy o podarowaniu czasu, a to takie ważne dla drugiego człowieka .  Dziękuję z raz jeszcze, pozdrawiam was cieplutko.

yes yes yes , nareszcie po czterech tygodniach i czterech dniach od wysyłki dotarł do mnie po naprawie mój wózek. Co za radość w domu Gucio, jutro już rano przesiadam się na niego i hajda na koń ruszamy w bój, a raczej na podbój mojego małego świata, czyli Przemyśla i najbliższych okolic. Mam nadzieję że naprawa była skuteczna i tym razem pozwoli na długie bezproblemowe użytkowanie. Do zobaczenia na szlakach naszych wędrówek. Pozdrawiam cieplutko. Mirek

 Mija 4 tydzień a ja dalej bez wózka. Stoi on w wrocławskim serwisie i pokornie czeka na siłownik, który ma nadejść z Niemiec. Tak blisko a tak długo. Nie jest to komfortowa dla mnie sytuacja, bo bez wózka jak bez ręki.  A faktycznie ręce też nie sprawe czyli koło się zamyka i na to samo wychodzi. Ale cóż począć. Muszę być cierpliwy chociaż tak bardzo by się chciało  ruszyć w świat.  I tak pogoda nie sprzyja wojażom, bo ciągle pada i pada. ,,Puka deszczyk w szyby i zaprasza na grzyby,, ale i co z tego jak covid 19 w nadleśnictwie to i do lasu strach wejść. Teraz przecież najwspanialszy czas, bo najdłuższe wieczory i poranki, ,, a noce takie są upalne i słowiki spać nie dają,, śpiewała Hanka Ordonówna. I gdzie te upały wieczorne, takie by można było serce zgubić pod miedzą i żeby prosić Świętego Antoniego o pomoc . No gdzie pytam. Bo ja czekam i czekam i ciągle się doczekać nie mogę i to nie tylko na upały i na wózek ale również na wiele innych........ Mimo wszystko ,, Niech żywi nie tracą nadziei,, cieplutko pozdrawiam wszystkich czekających. Mirek

I gdzie to lato, gdzie słoneczko, gdzie czerwcowe upały. Okej  astronomicznie mamy jeszcze parę dni wiosny, ale meteorologiczne nie  to od 1 czerwca trwa lato.   Póki co to i maj zazwyczaj słoneczny i gorący, w tym roku był  chłodny i deszczowy, teraz czerwiec raczy nas chłodem i wilgocią. A Ludzie kochani, dajcie spokój co się na tym świecie wyprawia. To Chińczyki panie rosną w siłę, to Amerykance się  trzęsą w posadach, to panie Europejczyki nie wiedzą gdzie żeglować.  Jakaś zaraza szaleje po świecie i sieje zamęt. Gdzie by ucho nie przyłożył tam coś nie tak jak ma być. A Ci dwaj amerykance co w kosmos polecieli i tera z góry na nas zerkają, nie mogliby jakiego szubra zamknąć co by  deszczu mniej padało a słoneczko częściej zaglądało.  Takie panie samoluby z nich.  One   tam siedzą  se nad chmurami i zadowolone, a nam w chałupie trza siedzieć. Gdzie tu sprawiedliwość społeczna, gdzie równouprawnienie . Słońce ma być za darmo i dla wszystkich. A te  greki co gadają że słoneczko mają i 26 państw zapraszają,  to co to ma znaczyć, że tych wybierają a innym zabierają. A afrykańce też słoneczko mają i co, nic nam nie dają. Tak to na tym świecie bywa, że jednym przybywa a innym ubywa. Pozdrawiam cieplutko, Mirek

Korzystając z  ciepłego i słonecznego  świątecznego przedpołudnia, wybrałem się z synem na penetrację najbliższych okolic kochanego Przemyśla. Brak wózka, który dalej w wrocławskim serwisie, zrekompensowałem przejażdżka samochodem. Uwielbiam jeździć, bo zawsze interesuje mnie to co za zakrętem. Coś dostrzege nowego i już mi się mordunia cieszy. Jeździłbym cały dzień i jeszcze dłużej, bo nocą choć mało widać też uwielbiałem śmigać. Piękne mamy miasto i równie piękne okolice. Jest gdzie jeździć rowerem, jest gdzie biegać, jest gdzie uprawiać nordic walking , jest gdzie jeździć samochodem. Wszędzie coś ciekawego, coś pięknego, coś atrakcyjnego i cudowne widoki. Tego niemal nigdzie w Polsce nie znajdziecie. "Cudze chwalicie swego nie znacie". Zapraszam do odwiedzin, a kto był niech przyjeżdża ponownie, bo naprawdę warto. Cieplutko pozdrawiam. Miras

I znowu nie mam wózka. To już piąty raz jak musiałem odesłać moje Lamborghini do serwisu. Tym razem awarii uległ lewy hamulec elektromagnetyczny. Jazda z słabo działający nie jest bezpieczna a szczególnie z górki. A mój dom stoi na górce więc każdy wyjazd wiąże się ze zjazdem i to stromym bo 16%. Cóż począć, trzeba czekać dwa tygodnie na usunięcie usterki i odesłanie maszyny. Dodatkowo zgłosiłem jeszcze kilka drobnych elementów do regulacji. Po przeglądzie będę mógł ponownie wyruszyć na wakacyjny podbój świata. Póki co pogoda nie sprzyja wyjazdem, ale mam nadzieję że już niedługo zaświeci słoneczko. W oczekiwaniu na słoneczko i wózek, pozdrawiam was cieplutko. Mirko

Siedzę przy laptopie na wprost zegarka zakupionego w przemyskim  salonie ,, dom czasu,, i  patrzę się na wskazówkę sekundnika, która szybko porusza się po tarczy  zwanej przez mojego dziadka z niemiecka cyferblat. Gdzie ona tak pędzi, pytam niemal filozoficznie, kto narzucił jej takie tempo, co  ja motywuje do takiego wysiłku, co ją tak gna. Czas uległ jakiemuś dziwnemu przyspieszeniu. Pędzi jak szalony, ,, mija jasne nowe domy i ogrodów chłodny cień,, a ja patrzę na wskazówkę i zrozumieć nie mogę dlaczego i mnie tak szybko on ucieka. Przecież nic mnie nie goni, nie mam napiętych terminów, nie mam harmonogramu spotkań, umówiony wizyt. Mam tylko potrzebę posiadania wiedzy. Może za ileś lat fizyka kwantowa wyjaśni to zjawisko odczuwalne przez niemal wszystkie osoby z którymi rozmawiam. Wolniutko ale cieplutko was pozdrawiam. Miro

Dawno, dawno temu, zajmowałem się fotografią. Zainteresowanie moje tą dziedziną sztuki, wynikało z pasji do motoryzacji i Sportu samochodowego. Jako że w tamtych czasach/ lata 70- 80/ nie było możliwości obejrzenia relacji ani zdjęć z rajdów, postanowiłem sam utrwalać ciekawe momenty jakie miały miejsce podczas imprez samochodowych. Jako że zawsze poszukiwałem czegoś nowego, również fotografia mnie wciągnęła. Było to tylko zainteresowanie  i zajmowałem się nią czysto amatorsko. Powoli kompletowałem sprzęt fotograficzny. Najpierw ciemnie urządzałem w pokoju, potem w łazience aż w końcu w piwnicy urządziłem prawdziwe mini studio do obróbki zdjęć.  Zdjęcia zaczynałem robić na Radzieckim aparacie ,,FIED,, który otrzymałem w prezencie komunijnym od mojego ojca chrzestnego. Potem na pożyczonym ,,ZENIT,, aż w końcu udało się załatwić w sklepie fotograficznym niemiecką ,, Praktica MTL 3,, to już był dobry sprzęt jak na tamte czasy. Dokupiłem nawet teleobiektyw z specjalnym pistoletem do podtrzymywania, gdyż był on długi i bardzo ciężki. W latach 80 tych miałem wspólnie z kolegą kilka wystaw fotograficznych, między innymi w dom kultury ,, Kolejarz,, i Międzynarodowym Klubie Prasy i Książki. Fotografowałem głównie przyrodę, krajobraz i oczywiście samochody.  Robienie zdjęć na rajdach czy wyścigach kolidowało nieco z moją działalnością w PZM. Jako organizator, sędziowałem bardzo często zawody a to nie pozwalało na pstrykanie. Gdy w latach 90 Weszły nowe technologie, zawiesiłem wywoływanie i powiększanie zdjęć, bo usługi fotograficzne tak spowszechniały i staniały , że nie opłacało się samemu obrabiać tego wszystkiego.